Maskiranje je odavno sastavni deo ljudskog života. Maska, kao objekat kojim se skriva identitet osobe i imitira identitet neke druge, deluje mistično i neuhvatljivo. Od pogrebnih, ritualnih, pozorišnih pa do grotesknih, sve označavaju jednu stvar – skrivanje svega onoga što jedna osoba jeste i otkrivanje slobode neslućenih razmera u mogućnosti da budemo neko drugi ili u “pokazivanju” pravog lica.
Kroz istoriju mnogi su se maskirali kako bi se uklopili u ambijent ili radi prevara, a čak i pojedini heroji nose maske. Reč je o zaštiti identita zbog društvenog statusa, koje ograničava čoveka u mnogim stvarima, dok maska kida lance, ruši kaveze i omogućava čoveku da postane slobodan. Oslobođenje od društveno-moralnih stega je ono zbog čega su nastale maske i maskenbali.
Fotograf iz Nemačke, Aleksandar Kilijan, u svemu traži boje, ali dobro mu polazi za rukom i pretvaranje običnog predmeta u pravo fotografsko umeće. Stolica Fabia Novembrea u obliku karnevalske maske, pod nazivom “Nemo” našla se ispred objektiva Aleksandra Kilijana, te sve što je intrigantno ili tajnovito u značenju maske obelodanjuje reimaginisanjem maske kao stolice.
U savremenom kontekstu, maska je najviše upućena na metaforičko pitanje o ličnosti. Akt izlaganja i otkrivanja postaje manje zahtevan od uklanjanja maske – slojevitog procesa koji se neprestano menja i razlikuje. Monohromatska fotografija Kilijana je “razbijena”, obmotana slojevima u vidu editorijala, gde vidimo nepristrasne ruke koje prolaze kroz “oči” maske postavljajući se kao zamena za trepavice, delovi koji žele da se spoje tako da čine lice ili prikaz nogu u stileto cipelama koje kao da su iznenadno otkrivene u bludnoj radnji.
Raslojavanje, otkrivanje, saznanje, mističnost, intrigantnost, spojene su na ovom editorijalu Aleksandra Kilijana i pokazuju njegovu nepresušnu kreativnost, dok fotografije plene eteričnošću.
